Sevgili,
Hayat bir demiryolu idi,
Ellerimizden ufuğa kadar uzanan..
Ben sağ ray
Sen ise sol
Biz
Ne vagonlar taşıdık ömrümüzde..
Bazen kara kömür taşıyan..
Bizimde dünyamızı benzettiler o an kendilerine,
Bazen yük taşıyan..
Kendi yükümüz bile gelirken ağır bize,
Bazen yolcu taşıyan..
Anlıktı, yolculukları geldiler.. geçtiler..
Ama
Hep bir pembe umuttu
Ufukta bizim birleşmemiz..
Bilirim, birleşmez.
Tren rayları
Ama
Hep birliktedir..
Son istasyona kadar..
Ahmet KİK - 2010
